Datum: 13 augustus 2024
Door: dr.ing. Marcel Noordhuis
Al ruim 15 jaar houd ik mij o.a. bezig met de implementatie van ketensamenwerking binnen en tussen organisaties in de bouw & vastgoedketen. Een van de belangrijkste beloften van ketensamenwerking is, dat de toepassing resulteert in verbeterde prestaties op tijd, geld, kwaliteit, aantallen en duurzaamheid ten opzichte van traditionele samenwerkingsvormen.
Het wenkend perspectief van verbeterde prestaties, is voor een flink aantal partijen een van de redenen om aan ketensamenwerking te beginnen. Waarbij overigens ook gezegd moet worden dat het ”zekerstellen van productiecapaciteit” in een tijd dat capaciteit niet oneindig aanwezig is, voor vele partijen ook een reden is om langjarige samenwerkingsverbanden aan te gaan.
Maar als ik mij beperk tot die partijen die aan ketensamenwerking (gaan) doen om daarmee tot verbeterde prestaties te komen (op o.a. tijd, geld, kwaliteit, aantallen, duurzaamheid), dan is het daarmee tegelijkertijd en vanaf het allereerste begin van de samenwerking van groot belang dat men dan ook start met het meten van prestaties.
Hierbij is het van groot belang – nog voor dat de samenwerking geformaliseerd wordt – vast te stellen wat nu de (strategische) doelstellingen van de samenwerking zijn?
- Wat willen we in de samenwerking bereiken?
- Wanneer is deze succesvol te noemen?
- En waar willen we staan over bv. 3 jaar?
- En komen de gezamenlijke doelstellingen in voldoende mate overeen met de doelstellingen van de ketenpartners? Ofwel, zit er in voldoende mate een win-win gedachte opgesloten in de definiëring van de gekozen KPI’s.
We zien vaak, dat de discussie over gezamenlijke doelstellingen vaak de acceptatie is van de doelstellingen van de opdrachtgever. Maar dat is in ketensamenwerking niet voldoende!
Continue reading